Rebellion of One: Sorry dat ik de weg blokkeer, maar ik ben wanhopig
Deze brief schreef ik ter voorbereiding van de Rebellion of One en deelde ik tijdens de actie uit aan omstanders.
Mijn naam is Eva, en ik ben bang. Ik ben bang voor meer oorlogen en onderdrukking vanwege de klimaatcrisis. Ik ben bang voor een grotendeels onleefbare planeet, voor eilanden die niet bewoonbaar meer zullen zijn, voor vrouwen die prostituees moeten worden omdat oogsten mislukken en voor de vele mensen die zullen moeten vluchten.
En ik voel ook angst voor mijn eigen toekomst, voor voedseltekorten binnen 20 jaar, en voor de deltawerken die maar op 40 cm zeespiegelstijging zijn voorbereid. Ik kan me een wereld met extreme hitte, vele ziektes en plagen, meer gewelddadige conflicten, voedseltekorten en overstromingen amper voorstellen. Ik ben opgegroeid met het idee dat als ik maar hard genoeg zou werken ik alles kon bereiken wat ik wilde. En met het vooruitzicht dat de wereld steeds beter wordt. Dat hoe meer technologie en controle, hoe meer comfort en luxe er zou zijn. Nu is dit beeld uit elkaar gespat en zie ik hoe het aan elkaar hangt van privilege. Het idee van rechtlijnige vooruitgang is onthuld als een onhoudbare illusie van eindeloze groei en als gebrek aan verbinding met onszelf, elkaar en de natuur.
Nu schudt de grond onder mij. Alles trilt en de voor lief genomen basisveiligheid is gebarsten. Mijn visie voor de toekomst is in de afgrond gestort en alles wat er achter gebleven is zijn vragen. Vragen over hoe het zo ver heeft kunnen komen en waarom we nog steeds niet breken met deze patronen. Hoe land en tradities worden gekoloniseerd, en mensen onderdrukt. Hoe we de aarde uitputten en vervuilen, dieren massaal opsluiten en afslachten. Hoe we economische groei boven welzijn plaatsen. En hoe witte superioriteit alles wat niet mens en wit is heeft onderdrukt. Bovenal vraag ik me af: waarom handelen we niet?
Vandaag draag ik de woorden van Babu uit Gambia (Afrika) met mij mee. “The fear has got me. I can’t die sitting. My heart is broken.” - Babu (Serekunda, Gambia)”. Babu het spijt me. De pijn is niet te dragen en het is niet aan jou om die te dragen. En toch draag jij de pijn. Ik kan niet in woorden vatten hoe onrechtvaardig dat is en hoe scherp die pijn steekt.
Soms verlamt de angst me, soms verstijft het schuldgevoel om mijn privilege me. Babu, mijn hart is ook gebroken en ik huil met je mee. Ik huil met je mee, op dat onze tranen ons allen kracht mogen geven. Kracht om ons te verzetten tegen het onrecht dat we niet langer kunnen en willen dragen, en kracht om een mooiere wereld te belichamen en te verbeelden. Want die is mogelijk.
We kunnen nog beschermen wat er te beschermen valt, rouwen om wat er al verloren is en ons aanpassen aan wat er zo snel verandert. Voor Babu, voor mij, voor jezelf en voor al het leven op Aarde. Het is tijd voor verzet en verbeelding.
Koester wat je lief is.
Liefs, Eva